Moja pierwsza lekcja

Moja pierwsza lekcja rumby to była lekcja z Yunaisy Farray. Tylko dla dziewczyn. Ja od absolutnego zera. Czyli o rumbie wiedziałam tyle, że istnieje rumba towarzyska. No i jeszcze wiedziałam, że istnieje rumba flamenca, ale między jedną a drugą nie zaobserwowałam żadnych podobieństw. A lekcja od zera nie była. Była to choreografia; ładna, trochę liryczna, trochę zadziorna, taka z pazurem. Nie wychodziło mi. W sensie; za krokami jeszcze nadążałam, ale to nie wyglądało dobrze. Chciałam tańczyć tak, jak te dziewczyny, którym wychodziło ładnie.

Rumba Yunaisy Farray, Cubamemucho 2008

Ta mgła którą widzicie, to są nasze oddechy i nasz pot;) Nie było lekko. Na sali było może z 60 osób. Strasznie dużo, bo sala malutka.

Potem były jeszcze ze dwie lekcje rumby, każda solo. O relacji między partnerami w rumbie niewiele więc miałam się okazję dowiedzieć na tych lekcjach. Wieczorem dopiero, a w zasadzie już nad ranem zobaczyłam rumbę na imprezie (fiesta na około 900 osób tak na oko, około 4 nad ranem, kiedy zostały już niedobitki):

Rumba, improwizacja na imprezie

..i to uczucie, że ta dziewczyna pakuje się w większe niebezpieczeństwo, niż na to wygląda.

Oglądałam jak zahipnotyzowana. Potem weszła do gry Diana Rodriguez (niestety filmiku nie ma) – jej energia, jej radość i ta zabawa!!! I to wszystko na wysokich szpilkach, które od mocnych, rumbowych ruchów chwiały się tak, jakby za chwilę miały się złamać… Krzyczeli do niej, żeby ściągnęła buty, ale ona nie słyszała… pochłonięta muzyką, rytmem, grą…  Ostatecznie i Diana się ostała cała, i buty całe :)

Wśród moich pierwszych nauczycielek były: Yunaisy Farray, Damarys Farres, Maria Estela Johnson, Yanet Fuentes, Kirenia Kantin, a potem jeszcze Alberto Valdes, Jorge Camaguey, Daniel Pancerz i wielu innych.

Wydałam jakieś niedorzeczne pieniądze na podróże na Kubę po to, żeby tańczyć rumbę i son. I tańczyłam; codziennie po kilka godzin, czasem w bólu, trudzie i znoju, ale zawsze wracałam z radością do rumbowych improwizacji. Moja nauczycielka na Kubie, Isnavis Cardoso Diaz, była ciągle niezadowolona, ciągle krzyczała, kazała powtarzać do zanudzenia i naprawdę aż do bólu (aż teraz się dziwię, że się na to zgodziłam i jeszcze jej za to płaciłam!). Ale potem, kiedy na koniec każdej lekcji tańczyłyśmy rumbę razem (ona jako mój partner), jej twarz wyrażała tak błogi spokój, radość, zadowolenie i harmonię, że zakochiwałam się jeszcze bardziej (w rumbie oczywiście;).

I tym sposobem nie mogę się już od rumby odkleić. Jest ze mną ciągle. I chcę, żeby było jej więcej. Rumba jest cudownym wyrażeniem kobiecości (i męskości też oczywiście). Tak pełnym, jakiego nie widziałam w żadnym innym tańcu (i mówię to jako świadoma feministka). Jest grą między kobietą a mężczyzną, jest przy tym niesamowicie interaktywna, cały czas bazuje na improwizacji i uważnym obserwowaniu relacji. Bez tego nie ma rumby. Kątem oka zawsze na mężczyznę, choćby udawał, że nie patrzy. Koniecznie! bo on i tak patrzy;)

Taniec kubański jest niesamowicie zmysłowy i radosny. Salsa to zabawa, a rumba… rumba to życie.

(I wcale się tu nie silę na wzniosłe słowa… spontanicznie do mnie kiedyś takie przyszły same. Nowicjusze rumbowi potwierdzają, że rumba ma w sobie coś magicznego; uwodzi, kradnie serca i umysły. I odwzajemnia się pięknie - emocjami, które wywołuje.)

Do zatańczenia, Rumberos!

I do zatracenia w tańcu!

Ania Rumbera

Rumbera, to kobieta, która tańczy rumbę. Blog będzie więc o kobiecie, która tańczy rumbę. Będzie o tańcu, o rumbie kubańskiej, o muzyce, o radości, o zabawie, trochę też o mnie.

Rumba odnalazła mnie sama. Tańczyłam już salsę, pojechałam na swój pierwszy festiwal salsy i zupełnie nie wiedziałam nic o tym, kto będzie prowadził zajęcia, ani na jakie zajęcia mam iść. Było tam też dużo rumby i dużo wszystkiego. Jurek Sałamun z Salsy Bielsko powiedział o mnie: "To będzie rumbistka..."

Poszłam na pierwsze zajęcia, poszłam na drugie, powtarzałam serie kroków i sekwencji, które jeszcze nic dla mnie nie znaczyły. Były ładne, ale wcale nie wiedziałam, co robiłam. W niewyobrażalnym wręcz tłumie dziewczyn zainteresowanych rumbą kubańską usiłowałam dostrzec cokolwiek i oddychać jednocześnie, bo powietrza było brak z nadmiernego zagęszczenia ludzi. Podobała mi się muzyka, podobał mi się ruch. Bez znajomości hiszpańskiego byłam w stanie tylko powtórzyć ruchy, nie rozumiałam nic z tego, co mówiły instruktorki. Dopiero na imprezie, o bardzo wczesnej już, porannej godzinie (było koło 4 rano) zobaczyłam rumbę na żywo; niesamowita energia, gra między partnerami, radość, zaskoczenie...

To był marzec 2008 roku, w Monachium. Od tamtej pory rumba jest ze mną. Słucham jej i tańczę, sprzątam w jej rytm i gotuję (co czasami bywa trudne, bo zapominam się w tańcu... ;)) Cieszę się tym, co niesie ze sobą i zarażam tym innych. Jak powiedział znajomy rumbero: "Zaraziłem się rumbą i teraz marzy mi się epidemia..." Mi też się marzy! Co więcej, powoli już się szerzy.

Od kilku dni jest ze mną ta muzyka:
Frank Fernandez y Los Muñequitos De Matanzas - Guaguan Piano

Jest to teraz chyba najpopularniejszy utwór w środowisku polskich rumberos, dzielą się nim wszyscy.
Przepiękne połączenie europejskiego pianina i kubańskiego rytmu clave i cong; piękna melodyka, piękny rytm, cudowne współbrzmienie pianina i cong - "los matrimonios de Cuba...". I ten taniec... guaguancó, columbia...

Jeśli przypadkiem ten post przeczyta ktoś, kto o rumbie słyszał i dziwi się, że to nie jest to, co mu się do tej pory z rumbą kojarzyło, to powiem tylko, że rumba kubańska nie ma nic wspólnego z rumbą w wydaniu towarzyskim. Ale więcej o tym wkrótce.

Dla wszystkich rumberos: aché!
Ania